Rest in pieces aslen bir Joe Coleman belgeseli, yine de dön dolaş 1500 km boyunca gördüğüm parça pinçik hayvanlar oldu. Öncekinde bi ton serçe görmüştüm. Kamyonun biri buğdayı döke döke gitmiş, serçeler de tıkınma sırasında gerektiğinde tüyemeyip ölüyorlardı. Bu kez sayısız kedi, köpek, kirpi, kuş muhtelif evrelerde (asfalt ile bütünleştirilmiş, bütünleştirilmemiş arasındaki bilimum safha) son yolculuklarına çıkmışlar.
Yanlarından geçerken co-pilot ve ben tepki vermemeyi tercih ettik. Aksi halde her ceset için ağlama biçimleri tatbik etmek gerekecekti. Zorunluluktan ve gerektiğinden değil, kendiliğinden oluyor bu. Önce yoldaki ölü hayvanı görüyorsun, içinde sadece bir "Lan!" olan küçük bir düşünce balonun oluyor, sonra kelime sıvılaşıp gözüne koşuyor.
Ne olursa olsun kaldırabileceğimden fazlaydı..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder